Sesje RPG

Xanxus

Nie mam zbyt dużego pojęcia o surviwalu. Dlatego decyduję się na wejście na sam szczyt, mając nadzieję że z czubka góry, ujrzę jakąś wioskę, a mając szczęście może uda mi się dojrzeć i strumień.

Marcix

Po połowie godziny pokonujesz pozostałą drogę i wchodzisz na szczyt. Nagły powiew wiatru niemal zwala cię z nóg, być może dlatgo, że jesteś wycieńczony. Słońce oślepia cię na chwilę.

Xanxus

Opadam na ziemię aby chwilę odpocząć, po paru większych wdechach podnoszę się i rozglądam, wypatruję, jakiegoś miasta, drogi wyjścia z gór, wodopoju, oraz wszystkiego co mogło by mnie zainteresować lub przydać się w drodze.

Marcix

Dopiero po chwili zorientowałeś się, że skalisty szczyt, na którym jesteś wcale nie należy do największych. Na lewo i prawo są o wiele większe, może nawet 2 razy. Z tej pozycji jednak możesz obejrzeć okolicę. Niedaleko podnóży wzgórza, na które wszedłeś, od nieznanej strony północnej, leży mała, otoczona palisadą wioska. dalej roztaczają się ciemnozielone lasy. Po stronie południowej udaje ci się wypatrzeć wioskę wysuniętą nieco na zachód, oraz wioskę położoną bardziej na wschodzie, ale nieco dalej. Po stronie południowej pasma gór zauważasz również rzekę, która wypływa zza gór na zachodzie, docierając w okolice odległej, wschodniej wioski. Twoją uwagę przykuwa także wysoka wieża na najwyższej górze po zachodniej stronie pasma...

Xanxus

Przykucam, by się zastanowić, po czym próbuje określić, do której wioski jest najbliżej i ile czasu zajmie mi do niej droga. Próbuje też ocenić czas i odległość dojscia do rzeki, zaś zapamiętuje logalizację wieży, aby z czasem móc ją odwiedzić.

Marcix

Wygląda na to, że najbliżej masz do północnej wioski u podnóży gór. Następną wioską jeżeli chodzi o dostępność jest wioska po południowej stronie gór, na zachód. Musi być to twoja rodzinna wioska, chociaż spodziewałeś się, że już dawno powinna zniknąć za horyzontem. Jeżeli się nieco wysilisz, dostrzeżesz fragment morza... Te obrazy wzbudzają w tobie wzruszenie. Wioską najdalej położoną jest południowo-wschodnia. Dojście do najbliższej wioski (tej z palisadą na północ) powinno zająć ci mniej więcej tyle, co wejście na wzgórze, czyli godzinę. Dotarcie do rzeki może ci zająć nawet trzy lub cztery, ale nie widzisz sensu, po co zawracać, skoro już tutaj wszedłeś. Pragnienie zawsze możesz zaspokoić w wiosce na dole, w najgorszym przypadku powinni mieć tam chociaż studnię. Na szczycie, na którym się znajdujesz zauważasz małe, wygasłe ognisko i miejsce dawnego obozowania. Ciekawi cię, co za idiota mógł się tutaj zatrzymywać na dłużej. Przecież każdy wie, co się może stać podczas burzy...

Xanxus

Usmiecham się lekko pod nosem choć coś ciągnie mnie żeby to sprawdzić ja sam wiem, że mogę się na coś narazić a w tym momencie jestem zbyt wyczerpany i spragniony aby ryzykować. Łape kilka głebowich łyków powietrza, po czym udaję się do najbliższej mi wioski.

Marcix

Wędrówka w dół jest o wiele łatwiejsza niż podnoszenie wysoko nóg w celu dostania się na szczyt. Mimo to uważasz, żeby nie być za bardzo wyluzowanym, w końcu grozi ci to samo co wcześniej, mianowicie upadek z dużej wysokości zakończony niechybną śmiercią. Po tej stronie pasma gór jest zdecydowanie więcej kosodrzewiny, aż miło popatrzeć, jak ścieżka kluczy pomiędzy zielonymi wyspami na morzu skał. Gdy dochodzisz do końca (zajęło ci to jakieś 40 minut, podczas gdy wspinaczka w górę zajęła godzinę) ścieżka uwidacznia się, zamieniając ze skalistych stopni i wyrw w uklepane igliwie. Jednocześnie droga rozwidla się. Zatrzymujesz się w celu podjęcia decyzji...

Xanxus

Moja decyzja jest zależna od tego czy mniej więcej wiem gdzie się zanjduję, jeśli tak jest to jestem wstanie stwierdzić, która ścieżka, najprawdopodobniej prowadzi do wioski. Jeśli zaś nie jestem wstanie tego zrobić, ruszam ścieżką na prawo, cały czas się rozglądając, i nasłuchując otoczenie.

Marcix

Niestety, ścieżka nie była widoczna z góry, a i klucząc wśród skał zdążyłeś stracić dokładny kierunek do wioski. Równie dobrze mógłbyś iść w lewą stronę. Idziesz jednak w prawą. Ścieżka ta prowadzi wzdłuż skał towarzyszących ci po prawej stronie. Mija piętnaście minut... Zdaje ci się, że ścieżka nie ma końca. Powinieneś już dawno napotkać jakiś zakręt na północ. Wybrałeś chyba złą drogę. Przez to i przez pragnienie czujesz się podirytowany. Nawet śpiew ptaków, którego nie słyszałeś od półtora godziny staje się nieznośny.

Xanxus

Idę jeszcze przez 10 minut tą drogą, aby mieć pewność, jeśli nic się nie stanie, ani niczego nie doświadcze co mogło by wstazywać na to iż idę dobrą drogą, to wracam się i idę lewą ścieżką.

Marcix

Ścieżka rzeczywiście prowadzi wzdłuż pasma gór. Nic nie wskazuje na to, żeby tak szybko zmieniła swój kierunek. Odwracasz się zatem o 180 stopni i sfrustrowany maszerujesz nieco szybciej niż normalnie, szybko kończąc rezerwy energetyczne. Ledwo dochodzisz ściętego pnia wystającego z ziemi. Nie byłoby głupim pomysłem zatrzymać się na chwilę.

Xanxus

Siadam na chwile, po aby odpocząć, rozglądam się w koło czy nigdzie nie ma żadnych owoców. Sam chleb nie jest zbyt pożywny a z owoców, można też wydobyć trochę płynów.

Marcix

Las iglasty nie jest najlepszym miejscem dla owoców. Nawet na nielicznych krzewach nie zauważasz kolorowych kulek. Po chwili czujesz się wypoczęty, ale to nie oznacza, że nie jesteś już spragniony. Twoj usta zdążyły już uschnąć...

Xanxus

Próbuje myśleć o czymś innym, by oszukać pragnienie. Idę droga, chce jak najszybciej dojść do wioski...